Bir Kuple Şiir

Bir sevgi vardı aslında Yokolmadan herşey güzeldi Bir sen ve bir ben vardık Işte o zamanlar çok mutluyduk Şimdi söyleseydim sana bu kelimelerimi Içinde aşk yatan misralarımı Zamana yetişemeyen bu vücut Ne yapsa nafile Bir duvara yaslanmış Deli gibi ağlarken gözlerimden Kan damlaları vururdu yerlere Işte o vakit herşeyin bittiği vakitti Geçmişe seyahat ederken aklım Hayatımı sorgular , anıları yaad ederdi Dönüşü olmayan bir yola girip Uğrardı kalbe zamansız vakitleri Şimdi karanlıkta umut yeşerirken bahçemde Bir beyaz gül açıverdi narince Kuru toprak yeşermezken gönlümde Bir umut ve bir mutluluk Herşey senin ellerinde

Bu sonbahar yağmuru Yaprak dökümünden sonra gelir Hızlı ve soğuktur yağmuru Nefretini böyle atması gerekir O da bilir kısadır ömürü Tam sevemez , tam üzülmez Gömer içine kaybettiklerinin acısını Belkide üzüntüden ağlar bulutları Bak el sallıyor herkese Gidiyor yavaşça kuzeye Kayboldu bulutları , göründü gökyüzü Dindi nefreti , aydınlandı bulutları