Bir Kuple Şiir

Bu dünyaya bir emanet getirdin Kıymeti öğret , sevgiyi Daha küçücük ama Göreceksin Annem diye seslendigi zamanı Kollarında uyuyor suan İleride koşacak dışarılarda Düştüğünde yere Senin canın daha çok yanacak Mutluyken sevincini kutlayacaksın Üzgunken acısını paylasacaksın Hem dert ortağı Hem de yol gösterici olacaksın Murvetini de göreceksin tabi Telli duvaklı beyaz gelinlik içinde Bir yanın bayram yeri bir yanın yangın yeri olacak Can parçan çok uzaklara gidecek . Ama Kimse sen gibi olmayacak onun hayatında Her zaman bilecek senin kutsal olduğuna İyiler hazinesini bırakır dünyaya O da senin emanetin olacak dünyaya Zehra ve Tuba Arık Için

Yokluk çok farklı bir hismis Senin gidişini izlerken anladım Içimden bir şeyler eksildi Iste o an olmek istedim Sessiz çığlıklarım gitme derken Gözlerimden iki damla gözyaşı aktı Sen farketmedin belki işte o an ölmek istedim sevgisiz kaldım , kimsesiz Bir kurşun gibiydi Göğsümden girip deldi Ben olmedim, ölemedim Çünkü ben yoktum artık Son kez bakarken bana Boşluk duruyordu karşında Yokluk çok garip bir hismiş Şimdi mi napiyorum Gözümu ırakalara yatırıp sonsuza bakıyorum Bir umut derdi eskiden yüreğim O da anladı Bana kazandirdiklarinda oldu tabiki Büyümeyi öğrendim Ne kadar çocuk olarak kalmak istesemde Arkadaşım oldu kagitlar Derdimi sadece onlara dokebildim Sen varken sadece kalbim konuşurdu Gittiğinde artık hersey bana kustu Bu dünyadaki sınavım buymus demek Belkide ölümün ince çizgisinde yürümek                  Raşit Emre Kıvrak