Bir Kuple Şiir

Saatler dolmuş Uykusuz geceleri hesaplar olmuş Batan güneşin de Aydınlığın da anlamı yokmuş Suskun ağaca yaslanmış Islak çimlere uzanmış Toprak kokusunu içine almış Güneşin ateşi suratıı yakarmış  Gözlerinde duran hüznü yaşlar  Yanaklarından usulca kaymış  Bakışları gökyüzüne dalmış Bulutların akışına aldanmış Sessizlikle boğuşurken aklı Aklının içinde onun sesine aldanmış Halsizlik çökmüş bedenine  Sanki ölümü özlemiş  Kurtulmak istemiş  Geleceğin saçma oyunlarını Şimdi bitirmek istemiş  Bunları düşünürken güneş batmış  Ayın selamıyla nefes almış Yıldızlar gözünü kamaştırmış Karanlık, ruhunu esir almış  Bedeni soğuktan titremiş Son birkaç kelam etmiş  Bu kasvetli geceye Buruk haykırışları eklenmiş  Napsın ki O da çok sevmiş  Kelimeleri sevgidenmiş Canı yanmış  Küfürler etmiş  Belki dilinin ucundan çıkan son sözlermiş İşte böylemiş Sonunda yatarken Nefes almaktan da vazgeçmiş Adına son derlenmiş  Mutlu olandanmış

Sordun mu hiç kendine Terketmeden buraları sessizce Suskunluğuna mı sakladın asi hüznü Yoksa küle mi döndürdün benliğini Sıcaklığını hissettiğim gecelerin Aklıma gelen o son sözlerin Hasret kaldığım gülümsemen Izdırabınla mı boğdun kendini Kalbimin son çanları çalarken Anılar ile son yudumumu aldım Yanarken içim son kez baktığında Acımasız ateş sıçradı duygularıma Hissizleşti tenim Kayboldu son sevincim Mutlu olmak en büyük korkum Biliyorum, sonunda yıkılacak tüm hayallerim Son kez aynada gördüm iyimserliğimi Usul usul yansıdı gözlerime Son kez sarıldı yüreğime Ve kulağıma fısıldadı ''Elveda Emre"