Bir Kuple Şiir

 sonsuzluğa giden bir yol, yolun sonu mutlu ve huzurlu, sessizliğin kulaklarına kazıdığı soğukluk, belkide bunlar inancımın son demleri. ağaç kavuklarına kazılı isimler, ve onları yiyen yaratıklar, eş orantılıydı korkuyla, kafamı çevirdim sakince. birkaç mezar ama cesetleri dışarıda, bazıları sarılmış yatıyor, bazıları öperken ölmüş, garip... ne zaman ulaşacağım acaba ? hala çok uzak gözüküyor yolun sonu, biraz da yoruldum sanki, değer belki sonuna. yerlerde bazı notlar var, alıp okumak için durdum bir an. üstü mühürlü bir kağıt, içinde süslü kelimeler. şöyle yazıyordu birinde; ömrümce nefes alıyorum, sadece bir kez , mutluluğun kokusunu içime çekmek istedim, peki söyle hatam mı ettim ? aslında herkesin tek isteği bu değil miydi ? bir kuple sevinç, bir parça mutluluk, ve bir tutam heyecan. Bu yolda çok ceset gördüm, Hepsinin kendine göre notları vardı. sakince yerine bıraktım kağıtları, attım üstüne gözyaşlarım ile imzamı.

oldu yine sabah gözlerimde kan kokusu sardı ciğerlerimi inan ki yağmurlar yağdı gökyüzünden ıslatmadı gözlerimi, inan ki gariptir ki sevdalar aynı kefende sessizlik sarmıştı neden bilmem duvarlar bile koruyamadı beni kaldığım o karanlık kalpte Bir dert ya hani bulursun bakarken gökyüzüne hayallerini bırakırken karanlığa  manası var mıydı diye düşünürsün ki bulamazsın ya gitmeseydi dersin güvercini gözlersin gökyüzünde var mı bir haber diye ama o güvercin gelmeyecektir bir daha umut ya hani  derler fakirin ekmeği diye bende öyle umut ettim yalnızlık çok farklı bir hismiş kafanın içinde savaşırsın mesela ne kadar kazanmak istesende aklına o gelir ve  gözlerini bir anlık gökyüzünden yeryüzüne bakar bulursun işte o an  gözünde bir damla yaş ruhundan çalınan bir parça hasretine atılan bir odun suskunluğunun içindeki çığlıklarını  durduramazsın peki kafanın içindeki o canavar ? onunla nasıl savaşacaksın ya da seni bitirmeden  sen onu bitirebilecek misin üzüntülerine sadece küçük bir tebessüm