Aradaki Raflarda İyi Fikirli Esmer prenses

oldu yine sabah gözlerimde

kan kokusu sardı ciğerlerimi

inan ki yağmurlar yağdı gökyüzünden

ıslatmadı gözlerimi, inan ki

gariptir ki sevdalar aynı kefende

sessizlik sarmıştı neden bilmem

duvarlar bile koruyamadı beni

kaldığım o karanlık kalpte

Bir dert ya hani

bulursun bakarken gökyüzüne

hayallerini bırakırken karanlığa 

manası var mıydı diye düşünürsün

ki bulamazsın

ya gitmeseydi dersin

güvercini gözlersin gökyüzünde

var mı bir haber diye

ama o güvercin gelmeyecektir bir daha

umut ya hani 

derler fakirin ekmeği diye

bende öyle umut ettim

yalnızlık çok farklı bir hismiş

kafanın içinde savaşırsın mesela

ne kadar kazanmak istesende

aklına o gelir

ve 

gözlerini bir anlık

gökyüzünden yeryüzüne bakar bulursun

işte o an 

gözünde bir damla yaş

ruhundan çalınan bir parça

hasretine atılan bir odun

suskunluğunun içindeki çığlıklarını 

durduramazsın

peki kafanın içindeki o canavar ?

onunla nasıl savaşacaksın

ya da seni bitirmeden 

sen onu bitirebilecek misin

üzüntülerine sadece küçük bir tebessüm ekleyebileceksin

işte o ölümden önce tatmak istediğin

bir umut olacak suratında

kimse bilmeyecek 

belki o bile

ama sen bileceksin

hani derler ya ölen insanların bir gülücüğü olur diye

nefes alırken işkenceden kurtulduğunun işaretidir

işte o tebessüm bunu ifade eder

Ben bir esmer prensese tutuldum

adı sanı bana saklı

imkansız derdi mesela

o bir tarafta ben bir tarafta

farklı yollardan yürüdük belkide

lakin ben o imkansızı sevdim

ben onu sevdim

ben sevdim

şimdi mi ne yapıyorum

gözlerimi uzaklara dikmiş bekliyorum

belki bir umut veya bir şans

yüzüme son kez güler diye

yollarını gözlüyorum

ama ben 

ölüyorum

acı dolu,    sessiz bir şekilde

kimseye de anlatamıyorum

neden bilmiyorum

Ya seni unutmamı isterlerse

ya doğruları bana inandırırlarsa

Ne bilmek ne de duymak istiyorum

Çünkü ben unutmak istemiyorum

çünkü ben seni seviyorum